:: ع. م ۱۴۳۵ ::

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید اکثر ما با شنیدن نام بابا طاهر بلافاصله یاد قالب دو بیتی بیافتیم ، همان طور که با شنیدن نام خیام نیشابوری یاد رباعی میافتیم ، ولی در عین حال بسیاری تصور می کنیم که وقتی شاعری به بزرگی بابا طاهر مشهور به دو بیتی شد ، چه احتیاجی به گفتن قصیده و غزل دارد ، ولی حقیقت چیز دیگری است و آن اختیار است ، شاعر اختیار دارد در هر قالب بگوید و بنویسد ، چه اجباری است که بابا طاهر لزوما با دو بیتی هایش شناخته شود در حالی که در دیوان کوچک اش یک غزل و یک قصیده هم به جا مانده است ، این قصیده هم بر وزن دو بیتی های اوست و بیت آخر آن هم جالب توجه است ، با هم آنرا می خوانیم ...

ﺑﺘﺎ ﺗﺎ ﺯﺍﺭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﻟﺒﺮﺳﺘﻢ

<ﺑﺘﻦ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﻨﻪ ﻣﺠﻤﺮﺳﺘﻢ

ﺍﮔﺮ ﺟﺰ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﯽ

<ﺑﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻠﺖ ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﻢ

ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺑﺎﺭﺕ ﺑﻮﻳﻨﻢ

<ﻫﻤﯽ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺳﺘﻢ

ﻓﺮﺍﻕ ﻻﻟﻪ ﺭﻭﻳﺎﻥ ﺳﻮﺗﻪ ﺩﻳﻠﻢ

<ﻭﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﮒ ﺟﺎﻥ ﻧﺸﺘﺮﺳﺘﻢ

ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮ ﻧﺨﻞ ﻣﺤﺒﺖ

<ﮐﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺳﺎﻳﻪ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮﺳﺘﻢ

ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ

<ﻳﮑﯽ ﺑﯽ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺨﻞ ﺑﯽ ﺑﺮﺳﺘﻢ

ﻧﻪ ﺧﻮﺭ ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺘﻮ ﮔﻮﻳﯽ

<ﺑﻪ ﭘﻴﮑﺮ ﻫﺮ ﺳﺮ ﻣﻮ ﺧﻨﺠﺮﺳﺘﻢ

ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻮﺭ ﻭ ﺧﻠﺪ ﻭ ﻃﻮﺑﯽ

<ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﮔﺮﺩﻡ ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﻢ

ﭼﻮ ﺷﻤﻌﻢ ﮔﺮ ﺳﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺻﺪﺑﺎﺭ

<ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﺳﺘﻢ

ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺑﯽ

<ﮐﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺟﺰﻭﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﺳﺘﻢ

ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻭﺵ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮ

<ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻍ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻢ

ﺩﺭﻳﻦ ﺩﻳﺮﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ

<ﭼﻮ ﻃﻔﻞ ﺑﯽ ﭘﺪﺭ ﺑﯽ ﻣﺎﺩﺭﺳﺘﻢ

ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ ﮐﺴﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ

<ﺩﺭﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺯ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻤﺘﺮﺳﺘﻢ

ﺑﻴﮏ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺴﻮﺟﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ

<ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﺧﻨﻴﺎﮔﺮﺳﺘﻢ

ﺑﺒﺎﻟﻴﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺳﻮﺩﻩ

<ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺴﮏ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮﺳﺘﻢ

ﻣﺜﺎﻝ ﮐﺎﻓﺮﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﻣﻨﺴﺘﺎﻥ

<ﭼﻮ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﻢ

ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺟﻢ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺟﻢ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺝ

<ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﺍﺧﮕﺮﺳﺘﻢ

ﺭﺥ ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﻮ ﭼﻮ ﺣﺮﺑﺎ

<ﻭ ﻳﺎ ﭘﮋﻣﺎﻥ ﮔﻞ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﺳﺘﻢ

ﺑﻤﻠﮏ ﻋﺸﻖ ﺭﻭﺡ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﻢ

<ﺑﺸﻬﺮ ﺩﻝ ﻳﮑﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺮﺳﺘﻢ

ﺭﺧﺶ ﺗﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺟﻠﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ

<ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﺎﻭﺭﺳﺘﻢ

ﺑﻤﻴﺮ ﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺑﻴﺎﺑﯽ

<ﮐﻪ ﻣﻮ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻡ ﻭﺍﻧﺮﺳﺘﻢ

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﺯﻝ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﺰﺍﺩﻡ

<ﺍﺯﻳﻦ ﺭﻭ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺎﻫﺮﺳﺘﻢ